: অখিল, ইমান মগ্ন হৈ কাৰ লগত কথা পাতি আছা ?
: নাই, কোনোবা অচিনাকি ছোৱালী !
: ইস্… , তুমি ক’লেই মই বিশ্বাস কৰিম ! ময়ো জানো মানুহে কাৰ লগত কেনেকৈ কথা পাতে । তুমি ইমান মগ্ন হৈ অচিনাকি ছোৱালী এজনীৰ লগত তেনেকৈ কথা পতা বুলি ক’লই মই মানি ল’মনে !
: তুমি একো নাজানা । তুমি হ’লা টাইৱানৰ, তুমি কেনেকৈ জানিবা ভাৰতীয় মানুহৰ ধ্যান-ধাৰণা ।
: আজি কেইমাহমানৰ পৰা মই তোমাক দেখি আছোঁ, অতি ওচৰৰ পৰা পাইছোঁ, বহুত কথা পাতিছোঁ, তোমাৰ পৰাই মই ধাৰণা কৰি ল’ব পাৰিছোঁ ।
: অ’হ, তেন্তে তোমাৰ ভুল হ’ল, ভাৰততো বাদেই দিয়া অসমখনেই বৈচিত্ৰপূৰ্ণ, বিভিন্ন জাতি-জনজাতি, কলা-সংস্কৃতি, ভাষাৰ সংমিশ্ৰণ । প্ৰতিটো ধানতেই কণটো থকাৰ নিচিনাকৈ প্ৰত্যেক মানুহে…ই বিভিন্ন ধৰণে আগবঢ়া, তথাপিও কিন্তু অসমখনৰ লগতে ভাৰতবৰ্ষ এক হৈ আছে, সেয়ে ভাৰতক সকলোতকৈ বেলেগকৈ ৰখা হৈছে । আৰু এটা কথা আমাৰ আলহী আপ্যায়নৰ ব্যৱস্থা এবাৰ দেখা পালে জীৱনত পাহৰিব নোৱাৰিবা । আমাৰ বাবে আলাহী সাক্ষ্যাৎ ভগৱান ।
: এবাৰ যাব পাৰিলে পিচে জীৱন ধন্য হব, আমি তাজমহল চাবলৈ যাম বুলি ভাবি আছোঁ ।
: আমি মানে- বয়ফ্রেণ্ডৰ লগত ? তোমালোকৰ প্ৰেমক চিৰযুগমীয়া কৰিবলৈ ? অতি ভাল কথা । তেন্তে অসমলৈ যাবলৈয়ো নাপাহৰিবা, লগতে এচিয়াৰ চুইজাৰলেণ্ড – শ্বিলং, টাৱাঙ আৰু দাৰ্জিলিংও চাই আহিবা । এতিয়া আচল কথাটো হ’ল – মোৰ কলেজীয়া বান্ধবী এজনীলৈ ফোন কৰোঁতে ক্ৰচ কানেক্টচন হৈ বেলেগ ছোৱালীৰ ফোনত লাগিলগৈ আৰু তেওঁ ফোনৰ সংযোগ বিচ্ছিন্ন নকৰি দুষাৰ কথা পাতিলে, তুমি হ’লে গালি পাৰি থৈ দিলাহেঁতেন, ... সেয়েই অসমীয়া ছোৱালী !!! যাৰ প্ৰ্তিটো খোজত থাকে গাম্ভীৰ্যতা, সুৰত থাকে লহৰ, মাতত থাকে মৌ, চাৱনিত থাকে লাজ । তোমালোকৰ দৰে ইমান চুটি-চুটি কাপোৰ নিপিন্ধে । তেওঁৰ লগতেই অলপ কথা পাতিলোঁ ।
: ক্ৰচকানেক্টচন ? তাতে ছোৱালী ! তুমি বেছ ভাগ্যবান দেই ।
: ভাগ্যবান মানে – আজিলৈকে শ-শ ছোৱালী লগত একেলগে পঢ়া-শুনা কৰি একো এটা কৰিব নোৱাৰিলোঁ- এতিয়া ফোনত কথা পাতি সকলো হৈ যাব বুলি ভাবিছা নেকি? সেইবিলাক বাদ দিয়া – কিয় আহিছা কোৱা ?
: অলপ ওলাই যাবা নেকি, বজাৰ কৰিব লগা আছে ।
: তুমি আহি ক’লেই মই যাম নেকি ? মই তোমাৰ বয়ফ্ৰেণ্ড নেকি ?
: হ’ব দিয়া, এতিয়াৰ পৰা ঘূৰি অহালৈকে তুমি মোৰ বয়ফ্ৰেণ্ড । হ’লনে ?
: তুমি বৰ চালাক হ’লা , ৰ’বা মই কাপোৰযোৰ সলাই লওঁ ।
লি-চিয়েন্, গাখীৰৰ দৰে বগা ছোৱালীজনী অখিলে জইন কৰাৰ কেইদিনমান পিছতেই আহিছিল, একেটা বিভাগতে, টাইৱানৰ পৰা । ভালকৈ ইংৰাজী ক’ব নোৱাৰা বাবে প্ৰথমতে কথা কমকৈ পাতিছিল । এতিয়া আখৈ ফুটা দিয়ে, ভুল হ’লেও মন নকৰে, তাইৰ আত্মবিশ্বাস বাঢ়িল । অখিলে তাইক বহুত ইংৰাজী শিকালে । তেনেকৈয়ে সিহঁতৰ বন্ধুত্ব হ’ল । গোটেই আমেৰিকাতে ভাৰতীয় মানুহে ভালকৈ ইংৰাজী ক’ব পাৰে বুলি সুনাম আছে । এটলিষ্ট চাইনিজ, জাপানিজ কেইটাতকৈ বহু ওপৰত !
মাক, ভনীয়েক, আৰু ভায়েকৰ সৈতে লি-চিয়েনৰ পৰিয়াল । বাপেকে সিহঁতক এৰি যোৱা বহু বছৰ হ’ল । তেতিয়া সিহঁত সৰু আছিল । ৰিণি ৰিণি মনত পৰে--- মাক দেউতাৰ সদায় কাজিয়া লগা দৃশ্যবোৰ, কাৰ ভুল সিহঁতে তেতিয়া ধৰিব পৰা নাছিল । মাথো ঘৰৰ চুক এটাত বহি তিনিও নিৰব দৰ্শক হৈ আছিল । এদিন কাজিয়াই চৰম সীমা চুলে আৰু দেউতাক ঘৰৰ পৰা আঁতৰি গ’ল আৰু ঘূৰি নাহিল । পিছত গম পালে যে দেউতাক বেলেগ এজনী মহিলাৰ প্ৰতি আকৃষ্ট হৈছিল । তাকে লৈ ঘৰত কাজিয়াৰ সুত্ৰপাত হৈছিল । মাকে বহু কষ্ট কৰি সিহঁতক ডাঙৰ কৰিলে । ভায়েকে যোৱাবছৰ ইঞ্জিনিয়াৰিং শেষ কৰি চাকৰিত জইন কৰিছে । ভনীয়েকে স্কুল এখনত কাম কৰে । তায়ো কলেজ এখনত অনিয়মীয়া প্ৰবক্তা হিচাবে কাম কৰিছিল । সুবিধা পাই আমেৰিকালৈ গুছি আহিল ।
দেউতাকৰ কথা সুধিলে তাই মনে মনে থাকে, মনটো যেন সেমেকি উঠে । অখিলে তাইৰ মনৰ ভাৱ বুজি পায় । সি কি কৰিব ! সি দেউতাকৰ কথা সুধি যেন ভুল কৰে । মাজে মাজে তাই নিজেই দেউতাকৰ কথা উলিয়ায় । মাক নে দেউতাকৰ ভুল তাই ক’ব নোৱাৰে । উচুপি উঠে তাই ! সিহঁতে যে দেউতাকৰ মৰম একেবাৰে নাপালে । সান্ত্বনা দিবলৈ অখিলে ভাষা বিছাৰি নাপায় । তাই আচৰিত হয়-নিজৰ সন্তানক মানুহে কেনেকৈ পাহৰিব পাৰে । সঁচাকৈয়ে মানুহ বৰ বিচিত্ৰ জীৱ !
কলেজত পঢ়ি থাকোঁতে তাই লগ পালে পেঙ-লিক । পেঙে তাইৰ পাছ নেৰিছিল, কিন্তু প্রথমে তাই সদায় আঁতৰি ফুৰিছিল । কিন্তু শেষৰ ফালে তাই তাক ভাল পাবলৈ ধৰিলে । মনৰ কথাবোৰ ক’বলৈ যেন মানুহ এজন বিছাৰি পালে ! যদিও মাকে বহু কষ্ট কৰি সিহঁতক পঢ়ুৱাইছিল, সকলোবোৰ দায়িত্ব লৈছিল তথাপিয়ো মাকৰ লগত সিহঁতে কোনো দিনে মুক্তমনেৰে কথা পাতিব পৰা নাছিল । কাৰণ মাকৰ মুখখন সদায় আন্ধাৰ হৈ আছিল, যেন ভিতৰত বহুত দুখ সোমাই আছিল । কম বয়সতে সকলো বোজা মূৰ পাতি লব লগা হোৱা কাৰণে তেওঁৰ স্বাস্থ্যত বয়সৰ ছাপ সোনকালে পৰিল ।
পাছলৈ পেঙক তাই হিয়া উজাৰি ভাল পোৱা হ’ল । আমেৰিকালৈ অহাৰ আগতে আঙঠি পিন্ধোৱা কামটো কৰি আহিছে । সিহঁতৰ মাক-দেউতাকৰ বিবাহো প্ৰেমৰ পৰিণতি আছিল । কিন্তু ক’লৈ গ’ল সেই প্ৰেম, সংসাৰৰ সমস্যাই প্ৰেমৰ অন্তৰায় নেকি – তাই অখিলক সৰু ছোৱালীৰ দৰে প্ৰশ্ন কৰে । “আৰে ভাই- প্ৰেম কৰিছ তই আৰু প্ৰশ্ন সুধিছ মোক, যি জীৱনত এবাৰো প্ৰেমত পৰি পোৱা নাই”- বুলি অখিলে হাঁহি মাৰি কয় । হ’লেও সি তাইক আভ্যন্তৰীণ ভাবে শক্তিশালী হ’বলৈ প্ৰেৰণা যোগায় । ইমান পঢ়া-শুনা কৰিও ক’ৰবাত কিবা এটা শংকা থাকি যায় । কাৰণ তাই যে ছোৱালী । বাৰে বাৰে তাই অখিলক সোধে – পেঙে এৰি গ’লে তাই অকলে থাকিব পাৰিবনে, পাৰিবনে সিমান দুখৰ বোজা বহন কৰিবলৈ ? বাৰে বাৰে তাই মাকৰ মুখখনলৈ মনত পেলায় ।
সিহঁতৰ জীৱনশৈলী অসম বা ভাৰতৰ তুলনাতকৈ বহু বেলেগ । সিহঁত সকলো ফালৰ পৰা মুক্ত । ভাৰতত থকাৰ দৰে তাত লিংগ-বৈষম্য নাই । তথাপিও তাইৰ এটাই ভয়, যদি কেনেবাকৈ পেঙে তাইৰ অন্তৰ ভাঙি আন কাৰোবাৰ লগত গুচি যায় ! প্ৰেম সদায় প্ৰেমেই, পৃথিৱীৰ য’তেই নাথাকক কিয় !! কিন্তু মাজে-সময়ে ই শংশয়ৰো কাৰণ হৈ পৰে !!!
